4 August 2008
Monday, August 4, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
တရားၿမဲေလာ့
ကုသုိလ္ကံေဟာင္း ၊ ခြင့္ေပးေႏွာင္းက
မေကာင္းတရံ ၊ ေလာကဓံေလွ်ာက္
ဆင္းရဲေရာက္လည္း ၊ မေဖာက္ျပန္ပဲ
တရားၿမဲေလာ့…။
ထိန္းခ်ဳပ္ပါကြယ္
ေလာကဓံ ႀကဳံၿမဲမုိ႔ ၊
အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ရမယ္။
စိတ္အေန မတုန္လႈပ္ေအာင္
ထိန္းခ်ဳပ္ပါကြယ္။
(ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္)
ဘ၀တန္ဖိုး အရယူေလာ့
အတိတ္ကိုေတြး ၊ မေဆြးေလနဲ႔
အတိတ္ဆုိတာ ၊ ျပန္မလာဘူး
အနာဂတ္မွန္း ၊ မလြမ္းေလနဲ႔
အနာဂတ္ဆုိတာ ၊ မေသခ်ာဘူး
ပစၥဳပၸဳန္မွာ ၊ လုပ္သင့္ရာ၀ယ္
ပညာလုံးလ ၊ အသုံးခ်လ်က္
ဘ၀တန္ဖုိး ၊ အားမန္ကိုး၍
ျမတ္ႏုိးၾကည္ျဖဴ ၊ အရယူေလာ့…။
ရုိးဂုဏ္
ေရႊဂုဏ္ ေငြဂုဏ္ ၊ ရာထူးဂုဏ္ကား
ခြါယူလုိက ၊ ခြါ၍ရ။
ရုိးဂုဏ္ေဖ်ာင့္ဂုဏ္ ၊ ယဥ္ေက်းဂုဏ္ကား
ခြါ၍မရ ၊ ကြာမက်။
(ေဇာ္ဂ်ီ)
ေဆး
စကားသစၥာ
မွန္ေသာခါ၀ယ္
ၾသဇာေလးနက္
ေပၚဆီတက္၍
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္
ေဆးဖက္၀င္၏။ ။
(ရွင္မဟာသီလ၀ံသ)
သစၥာ
ငါ့စာဖတ္၍ ၊ မျမတ္တုိင္ေစ
မရႈံးေစသား ၊ ပ်င္းေျပႏွစ္ျခိဳက္
ေတြးဖြယ္ထုိက္ရာ ၊ တပုိဒ္တေလ
ပါျငားေပမူ ၊ စာေပေက်းကၽြန္
ငါ့၀တ္ပြန္ၿပီ ၊ ငါမြန္အျမတ္
ငါ အတတ္ဟု ၊ စာဖတ္သူေပၚ
ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ ၊ ငါေသာ္ဆရာ
မလုပ္ပါတည္း။ ။
(တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္)
၀ိပါက္ဟူသည္
၀ိပါက္ဟူသည္ ၊ ၾကာမရွည္ခင္
ျပန္လည္တမ်ဳိး ၊ မေကင္းက်ဳိးျဖင့္
ေနာက္ပိုးလုိက္တတ္ ၊ သူ႔ကိုဖ်က္က
ကိုယ္ပ်က္တတ္စြာ ၊ ဤလူ႔ရြာ၀ယ္
ဓမၼတာမ်ဳိး ၊ မပႏႈိးမူ
ခါးမ်ဳိးခ်ိဳမ်ဳိး ၊ ေစ့စုိ္က္ပ်ဳိးက
မျခားတူၿပီး ၊ ခါးခ်ဳိသီးသို႔
သားႀကီးမင္းပ်ဳိ ၊ မွတ္ပိုက္သိုေလာ့။
သူ႔ကို သရမ္း ၊ မေၾကာ့ၾကမ္းနဲ႔
လူ႔ႏွမ္းကိစၥ ၊ က်ဳိးမလွဘူး။
နိယာမမ်ဳိး ၊ ေကာင္းအဆုိးတည္း
ျပစ္က်ဳိးႏွစ္ပါး ၊ ျဖစ္ထုိက္ျငားက
ဘုရားေသာ္မွ ၊ မလြတ္ရဘူး။
(မဃေဒ၀)
တု႔ံမယူလုိ...
သူတည္းတစ္ေယာက္၊ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
သူတစ္ေယာက္မွာ၊ပ်က္လင့္ကာသာ
ဓမၼတာတည္း။
ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ၾကနန္းလည္းခံ
မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ေပ်ာ္စံရိမ္ၿငိမ္
စည္းစိမ္မကြာ၊မင္းခ်မ္းသာကား
သမုဒၵရာ၊ေရမ်က္ႏွာထက္
ခဏတက္သည့္၊ေရပြက္ပမာ
တစ္သက္လ်ာတည္း။
ၾကင္နာသနား၊ငါ႔အားမသတ္
ယခုလႊတ္လည္း၊မလြတ္ၾကမၼာ
လူတကာတို႔၊ခႏၶာခိုင္ၾကည္
အတည္မျမဲ၊ေဖာက္လြဲတတ္သည္
မခၽြတ္စသာ၊သတၱဝါတည္း။
ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ပူေဇာ္အကၽြန္
ပန္ခဲ႔တံု၏၊ခိုက္ၾကံဳဝိပါတ္
သံသာစက္၌၊ႀကိဳက္လတ္တံုမူ
တံု႔မယူလို၊ၾကည္ညိုစိတ္သန္
အခင္မြန္ကို၊ခ်န္ဘိစင္စစ္
အျပစ္မဲ႔ေရး၊ခြင့္လွ်င္ေပး၏
ေသြးသည္အနိစၥာ၊ငါ႔ခႏၶာတည္း။
(အနႏၱသူရိယ)
သင္ေသသြားေသာ္
ေအာ္…လူ႔ျပည္ေလာက ၊ လူ႔ဘ၀ကား
အုိရ နာရ ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္….။
သို႔ၿပီတကား ၊ သင္…သြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ ၊ သင္တုိ႔ေျမသည္
အေျခတုိးျမင့္ ၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္၏အမ်ဳိးသား ၊ စာ စကားလည္း
ႀကီးပြါးတုိးျမင့္ ၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
သင္ဦးခ်၍ ၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္ ၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း ၊
ေျပာင္းလ်က္ ၀င္းလ်က္ ၊ တည္ေစသတည္း။
(ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ)
ျမွားတစ္စင္းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ
ပင္လယ္ကို ၊ မွ်ားယူဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီးမွေတာ့
ျမစ္တစင္းကို ထမ္းၿပီး ၊ ငါ လွည့္မျပန္ခ်င္ဘူး
ျမွားတစ္စင္းရ႕ဲ ရာဇ၀င္ကို
ေလးညွိဳ႕ရွင္ အသိဆုံးပါ။
အေသခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီးမွ
ပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့ ျမွား
ပစ္မွတ္ထိမွ ျဖစ္မယ္။
မိုးတိမ္ေတြလုိ အိမ္အျပန္
ေကာင္းကင္ကို ၀တ္ရုံၿပီး
ျခေသၤ့တုိ႔ရဲ႕ ကပြဲမွာ
ပန္းပြင့္စည္း၀ါးနဲ႔
လမင္းကို တြဲၿပီး
ငါ အတူ ကမယ္…။
ဘ၀ဆုိတာ
ဘ၀ဆုိတာ
အေဟာင္းေတြက်န္
အသစ္ေတြျဖစ္
အထစ္ေတြ ရိွေနတဲ့
ေလာကအတြင္းမွာ
လက္က်န္ျဖစ္ေနတဲ့
မနက္ျဖန္မ်ားစြာအတြက္
ဆက္ရန္ရိွေနေသးသေရြ႕ေတာ့
ခက္ထန္တဲ့ ေလာကဓံလည္း ႀကဳံႏုိင္သလုိ
တက္မွန္တဲ့ ေလွလိုလဲပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္
ဘာပဲ ႀကဳံလာႀကဳံလာ
ယက္ကန္ ယက္ကန္ ျဖစ္မေနဖုိ႔ပဲ လုိတာပါ။
ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့
ဆိတ္ဆိတ္ေန ၊ ေဆေဆနိတ္
ေျဖေျဖဆိတ္္ ၊ ေသာကေတြ
ေက်ေက်ၿဖိတ္ ၊ ေခ်ာႏွမေရ
ေဒါသေတြ ေျပေတာ့…။
သြင္မတူဘဲ ၊ နီးဖုိ႔ႀကံလွ်င္
ၿပီးဖုိ႔ရန္ ခက္ပါဘိေနာ့….။
တကၽြန္းစီ ေ၀းကြာေန
တေျမစီ ျခားေနေတာ့
မေဟသီ တပါးေမေက်ာ့
အားေျဖေလွ်ာ့ စံပါ…။
ရက္စက္တယ္ ထင္မလြဲပါနဲ႔
ရင္ထဲမွာေတာ့ ၊ မခ်ိေအာင္နာ…။
ဒုကၡေျပာတဲ့ ၊ သံသရာမွာ
ဖန္ခါခါ ၊ ဖမ္းမစားရေအာင္
အလြမ္းမ်ား ေပြ႔ပိုက္လုိ႔ရယ္
ေမ့လုိက္စုိ႔ကြယ္…။
မ်ဳိးျမင့္ျမတ္ ၊ ညီမငယ္ရယ္
သာသနာ၀ယ္ ၊ ေပွ်ာ္စမ္းခ်င္လုိ႔ေလး...။
လက္ေလွ်ာ့ေတာ့ ၊ ႏွမငယ္ငယ္
သံသရာ၀ယ္ ၊ နစ္စမ္းခ်င္နဲ႔ေလး…….။
ေမာင္စံ (ေတာင္ငူ)
အလွကိုယ္စီ
ဖိုးလမင္းလည္း သူ႔အဆင္းႏွင့္ အလင္းႏွင့္
မီးတိုင္ငယ္လည္း သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အဆြယ္ႏွင့္
စံပယ္ဖူးလည္း သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ငံုဖူးႏွင့္
ပိေတာက္၀ါလည္း သူ႔အခါႏွင့္ နံ႔သာႏွင့္
ျမစ္ျပင္နက္လည္း သူ႔သိုင္းကြက္ႏွင့္ လိႈင္းယက္ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းေတြလည္း သူ႔ေခ်ာင္းေရႏွင့္ ေလာင္းေလွႏွင့္
မည္သည့္အရာ မဆိုသာတည့္ သူ႔မွာကိုယ့္မွာ အလွသာတည့္။
သဘာ၀လွ်င္ အလွကိုယ္စီ စြမ္းရည္ကိုယ္ငွ လက္ေဆာင္ငွ၏
အလွပန္းတို႔ မျငင္ၿငိဳႏွင့္ ၀န္တိုမႈသာ မလွရာ၏
သူ႔ဂုဏ္ သူ႔သိန္ သူ႔အရိွန္ႏွင့္ အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ
ဌာနအေလ်ာက္ အေရးေရာက္သည္ စြမ္းႏိုင္ေလာက္သူ
ခ်ည္းပါတကား။
(တင္မိုး)
No comments:
Post a Comment